Historyczne Hoi An i jego cudowne okolice…

Tak, jak wspomniałam w poprzednim poście z Lao Cai wróciliśmy nocnym pociągiem do Hanoi, a stąd samolotem polecieliśmy do Da Nang, aby taksówką przedostać się do Hoi An, gdzie wcześniej zarezerwowaliśmy pokój w home stay. Jest to świetna, tania opcja, aby mieć zarówno nocleg, jak i skosztować lokalnych, domowych potraw.

Byliśmy przemiło zaskoczeni, gdyż lokalizacja okazała się strzałem w dziesiątkę. Mieliśmy dosłownie kilka kroków do morza i pięknej plaży, niemalże pustej, jednak świetnie zorganizowanej i zadbanej.

 

 

Mieszkańcy byli bardzo mili. Poznaliśmy się z gospodarzami, którzy okazali się bardzo gościnni, jak i z sąsiadami na przeciwko, u których się plażowaliśmy i korzystaliśmy z restauracyjnych smakołyków spędzając czas na plaży. Od razu też wypożyczyliśmy od nich motorek i od pierwszego dnia byliśmy niezależni. Mogliśmy zwiedzać tę piękną krainę, samo miasto Hoi An, a także My Son i okolice, a wierzcie mi wszystko było warte, aby to zobaczyć, podziwiać i rozkoszować się tym. To właśnie tutaj, w tej części Wietnamu doświadczyliśmy różnych, tylko i wyłącznie pozytywnych wrażeń. Było coś dla ducha i dla ciała, dla wszystkich zmysłów. A naszym przygodom towarzyszyła piękna pogoda.

 

 

Hoi An to antyczne miasto. Jest przepiękne i urocze, choć nieco podniszczone. Panuje tutaj niesamowita aura, choć zakłócana przez tłum turystów. Mogę bez wahania napisać, że to jedno z najpiękniejszych miast w Wietnamie. To historyczne miejsce z uroczymi, wąskimi uliczkami, ciekawymi budynkami i zabytkowymi miejscami. Jest to miasto portowe, które powstało pod koniec pierwszego tysiąclecia przed naszą erą. Jednak jego rozkwit nastąpił znacznie później. W XVI wieku port stał się jednym z najważniejszych na Morzu Południowochińskim.

 

 

W latach dziewięćdziesiątych XX wieku władze komunistyczne chciały pozbyć się antycznej części miasta i wybudować na jej miejscu bloki, takie jakich wiele w innych miastach wietnamskich. Na szczęście tak się nie stało, a przyczynił się do tego nasz rodak. Inżynier Kazimierz Kwiatkowski, który kierował pracami konserwatorskimi w My Son, o którym w dalszej części również napiszę, sprzeciwił się temu. Uratował dzięki temu charakter i niezwykły klimat i aurę starówki. Centrum Hoi An zostało odrestaurowane, a także przystosowane dla turystów, którzy ściągają tutaj bardzo licznie.

 

 

W 1999 roku zostało wpisane do rejestru zabytków światowego dziedzictwa UNESCO. Hoi An jest niezwykłe. Układ miasta, domy, świątynie w których łączą się kultury i style czynią to miejsce wyjątkowym. Widoczne są tutaj wyraźnie wpływy chińskie, japońskie, buddyjskie, jak i europejskie, kolonialne. Most japoński jest jedynym krytym mostem połączonym ze świątynią buddyjską na świecie. Wybudowany został przez Japończyków i uznany jest za najcenniejszy zabytek.

 

Nocą wygląda przepięknie. Mam nadzieję, że turyści go nie zadepczą.

Spacerując uliczkami Hoi An odnosi się wrażenie, że czas się tutaj zatrzymał. Czułam się jak w filmie, z piękną, prawdziwą scenografią, łączącą w niezwykły sposób kultury różnych narodów, wyłączając turystów, których niestety było bardzo dużo. A ja nie przepadam za tłumami.

 

Na każdym kroku można podziwiać urocze budynki, świątynie, pagody, kamienice, galerie sztuki, w których miejscowi artyści wystawiają swoje dzieła, czyli obrazy, rzeźby i inne rękodzieła.

Jest to ponadto miasto krawców, którzy szyją wszystko, czego dusza zapragnie, łącznie z butami i torbami. Ich oferta jest bogata, a na zamówienie oczekuje się jeden, góra dwa dni.

Miasto oferuje wiele atrakcji, a także i wiele udogodnień i odpowiednich miejsc dla każdego, w zależności od zasobności portfela, czy też preferencji. Również miejsc hotelowych i noclegowych jest bardzo dużo. Zapewniam, ze każdy znajdzie coś dla siebie.

 

 

Wieczorem miasto wygląda jeszcze piękniej w otoczeniu i blasku kolorowych, ślicznych lampionów, latarń i refleksów odbijających się od wodnej toni rzeki.

 

 

Przecudowna atmosfera tutaj panująca sprawia, ze można się w niej zanurzyć, pospacerować, puścić lampiony na rzece, lub przysiąść na ławeczce.

 

 

Można też napić się świeżego piwa, nawet z takich o to maleńkich miseczek, słuchając muzyki granej na żywo lub dołączyć do zabaw oferowanych przez miejscowych.

 

 

Jednakże my po zwiedzeniu tej uroczej części miasta zarówno w dzień, jak i wieczorem woleliśmy już później eksplorować okolicę z dala od tłumu ludzi. Zwłaszcza, że mieliśmy tutaj zostać kilka dni. Pojechaliśmy między innymi do My Son. To niesamowite miejsce historyczne, takie małe Angor Wat, które znajduje się w Kambodży, a w Wietnamie jest po prostu jego miniaturka.

 

 

Zresztą po odwiedzeniu tego miejsca podjęliśmy decyzję, że Kambodżę odwiedzimy innym razem, nie w czasie tej podróży, jak to było pierwotnie w planach. My Son to sanktuarium religijne położone w dolinie otoczonej górami. Większość budynków powstała tutaj pomiędzy IV a XV wiekiem i stanowiła miejsce kultu religijnego Czamów.

 

Zapewne było to bardzo piękne miejsce, z magiczną aurą odpowiednią do kontemplowania i modlitwy, oraz do życia w nim. Jednakże w czasie wojny w tej okolicy Wietkong miał swoją kwaterę, a naloty amerykańskich sił spowodowały całkowite zniszczenia i uszkodzenia wielu budowli. Na szczęście w wyniku interwencji Amerykanie przerwali naloty i zachowało się choć część budynków.

 

 

Po wojnie podjęto decyzję o odrestaurowaniu tego miejsca, ale wiele z budowli jest nadal uszkodzona lub pokryta roślinnością. W latach osiemdziesiątych XX wieku wspomniany wcześniej Polak Kazimierz Kwiatkowski i jego zespół podjęli się prac konserwatorskich. Wietnamczycy bardzo szanują naszego rodaka za to, co zrobił dla tych okolic i jak się angażował. W 1999 roku My Son zostało wpisane na listę zabytków dziedzictwa światowego UNESCO, tak jak i starówka w Hoi An. Kazimierz Kwiatkowski doczekał się swojego pomnika w dowód podziękowań za jego czyny i wyrazy szacunku za pracę, którą wykonał tutaj w Wietnamie i jego oddanie. My oczywiście odwiedziliśmy to miejsce.

Okolice Hoi An są urocze. Jeżdżąc na motorku mijaliśmy piękne, zielone pola ryżowe, hodowle krewetek, zagrody z kaczuszkami i innymi zwierzątkami.

 

 

Mijaliśmy różne pola i plantacje, z których to pochodzą produkty służące jako wyposażenie domów, czy gospodarstw.

 

 

 

Spotykaliśmy wielu pracujących ludzi, ale i tych którzy się relaksowali świętując wspólnie,

czy też na przykład wędkując. Zresztą mój mąż chętnie przyłączał się do nich.

 

 

Dookoła oprócz pól i hodowli znajdują się gospodarstwa agroturystyczne. Ten region rolniczo rozwija się bardzo dobrze. Powstają nowe gospodarstwa i ogrody oferujące pyszne, świeże produkty wykorzystywane zarówno w żywieniu, jak i w branży kosmetycznej.

 

Wietnamczycy dostrzegają możliwości tego regionu i wykorzystują je w umiejętny sposób. To tutaj jeżdżąc po okolicach trafiliśmy do miejsca z najlepszym jedzeniem na świecie.

Jak żyję nie jadłam takich pyszności, te dania były radością dla wszystkich zmysłów, były kwintesencją tego czym można się delektować.

 

 

Dodatkowo można było pójść do ogródka zerwać sobie świeże zioła i zieleninę, jeśli się miało ochotę dodatkowo ją użyć do potrawy. Byłam w siódmym niebie kulinarnym. Wszystko rozpływało się w ustach, a gospodarze byli przemili. Może uda nam się tam wrócić na lekcje gotowania, które również znajdują się w ich ofercie.

Nasze przejażdżki czasami ukazywały nam rzeczy jakie nie łatwo dostrzec w Polsce. Jak na przykład mnóstwo kabli, nie rzadko idących pod wodą, czy też skrzynki w nietypowych miejscach, jak na przykład na drzewie,

albo zwierzaczka czekającego na pana po środku niczego.

Tankowaliśmy nasz motorek, jak nie z butelki, to z pomocą dziwnych urządzeń. Trzeba było powiedzieć ile się chce litrów, pan pompował, a następnie nalewał do motorka.

Po naszych przejażdżkach motorowych wracaliśmy do naszego homestay, spacerowaliśmy po plaży, która była dla nas, jak ogród przy domu.

 

 

A ostatniego dnia, jak to raczej nie my, spędziliśmy na plaży cały dzień delektując się pysznym jedzeniem, które nam przynoszono z restauracji, i smacznymi, orzeźwiającymi drinkami.

 

 

 

Leżeliśmy, spacerowaliśmy, łapaliśmy kraby z naszymi gospodarzami i kąpaliśmy się w morzu.

 

 

 

Taki dzień ,,lenia,, był nam potrzebny po ponad trzech tygodniach podróżowania z plecakiem i na motorkach przez Tajlandię, Laos i Wietnam. Stąd zamiast udać się do Ho Chi Minh i Kambodży po szybkiej zmianie planów polecieliśmy na Bali, ale to już temat na inną historię.

Jako ciekawostkę dodam, że w Hoi An spędziliśmy Wielkanoc. Poprosiliśmy naszych gospodarzy na śniadanie o ugotowane jajka oprócz tego, co przygotowali dla nas.

Oczywiście jajeczka czekały, a my mogliśmy podzielić się nimi, jak to mamy w zwyczaju, czy to będąc w domu, czy też w podróży, w Himalajach, czy nad Morzem Południowochińskim.

Najzabawniejsze było to, gdy następnego dnia nasz gospodarz zapytał również, czy nam ugotować jajka, choć dzień wcześniej wydawało się, że zrozumiał, iż to nasza wielkanocna tradycja.

Czas spędzony w Hoi An na zawsze pozostanie z nami. To cudowne, niesamowite miejsce urzekło nas zarówno swą wyjątkowością, oryginalnością, antycznymi miejscami, jak i piękną zielenią pól, drzew i łąk, uroczymi plażami oraz niezwykłymi kulinarnymi doznaniami. Smaki dań, którymi raczyliśmy się w Hoi An czuję do dziś.